پایگاه خبری تحلیلی اخبار شرق ایران

ندروهای توبه ناکرده از جفای روا داشته در حق هاشمی، سالها سیه کاری خویش را توجیه می کردند و شگفتا ما همه به تماشا ایستاده بودیم و بانگی برنخاست که این رسم مسلمانی نیست.
هر چند هاشمی خم به ابرو نیاورد و بزرگوارانه و صبورانه از آن همه جور و جفا گذشت ولی به راستی انبوه آن حرمت شکنی های آشکار و سکوت معنادار بسیاری از نخبگان سیاسی و اجتماعی که این شب ها در ستایش از این بزرگ مرد گوی سبقت را از هم اندیشان و دلدادگان هاشمی ربوده اند چگونه می توان توجیه کرد؟ چرا ما اشک ریزان برای آیت الله هاشمی، دیروز این اسوه صبر و سکوت و معلم مدارا و اخلاق را در میانه ی میدان و در بین آن همه طعنه و تهمت و شایعه تنها گذاشتیم؟ آیا به راستی بسیاری از ما به عنوان یک مسلمان نباید از سکوت دیروزمان در قبال جفاهای رفته بر این آیت الله صبور احساس شرمساری کنیم.
مردمی که سالها در حسرت پخش یک سخنرانی از آیت الله هاشمی رفسنجانی در صدا و سیما بودند این روزها حق دارند بپرسند صدا و سیمایی که گنجینه ی خطبه ها و خطابه های هاشمی است چرا در این سالیان با هاشمی بیگانه شده بود و نه تنها هاشمی را انکار می کرد بلکه به هر بهانه بر آن بزرگ مرد می تاخت . هر چند مردم آگاه و بیدار خسته از تک صدایی رایج شده در برخی رسانه ها، که خویش و بیگانه را از هم خوب می شناسند با رأی پر شور و شکوهشان در اسفند ۹۲به آیت الله رفسنجانی چه خوب ثابت کردند که دوران سیاست بازی و یکه تازی های سفارشی به پایان رسیده است ولی این بی مهری بزرگ با هاشمی صبور، روح ملت بزرگ ایران را آزرده ساخت.
آیت الله هاشمی آموزگار بزرگ مهر و مدارا بود. روح پرقراری که نمی توانستند به آشوبش بکشانند. او با سنگریزه های تهمت و نامهربانی ها متلاطم نمی شد زیرا او دریا بود نه برکه. خیلی ها نتوانستند لبخند را از لب هاشمی بگیرند. او مجاهد نستوهی بود که مردم و میهن و انقلابش را عاشق بود و تمام رنج ها را برای بلندآوازگی این سرزمین به جان خرید.
حالا آیت الله هاشمی آسمان نشین شده است و ما مانده ایم با شرمساری سنگین این سالیان که سوهان روحمان شده است. آیت الله صبور سالیان، سبکبال رفت و دریایی دل در سوگ سترگ او گریستند. ارتحال آیت الله هاشمی بیدارباشی برای همه ی ما بوده و هست که قدر یکدیگر را بدانیم و باور کنیم که همه ی ما دیر یا زود رفتنی هستیم.
وقت است این همه یار پدیدارشده پس از رحلت این بزرگ مرد، لحظه ای با خود و خدایشان خلوت کنند و برای پایان دادن به بی اخلاقی ها و تهمت زنی ها و کینه های رایج شده در این روزگار، پا پیش نهند.