پایگاه خبری تحلیلی اخبار شرق ایران

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خبر شرق؛ سیداحمد برآبادی صبح امروز در جمع خبرنگاران افزود: آب‌گیری آب انبارها همه ساله از اوایل دی ماه در شب‌های سرد زمستان انجام می‌شود بدین ترتیب که گروهی از مردم که این سنت حسنه را که از پدرشان به ارث برده‌اند و به “میرآب” معروف هستند اقدام به انجام آبگیری آب انبارها می‌کنند.
مسئول حوزه پژوهش و مطالعات اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان جنوبی گفت: در سرایان هنوز بسیاری از آب انبارهای قدیمی بر خلاف آسیاب‌های آبی در گوشه و کنار شهر بر جای مانده‌اند و این سازه‌های باشکوه و هنرمندانه هنوز هم کارکرد خود را در این شهرستان از دست نداده‌اند.
وی افزود: آب انبار یک مکان مردمی و مورد استفاده همگان است و افراد با همکاری یکدیگر آبی را که از سال گذشته در آب انبار باقیمانده  و گل و لایی که کف مخزن آب انبار انباشته شده را  تخلیه می‌کنند.
برآبادی خاطرنشان کرد: در سابق مخازن با استفاده از نیروی حیوانات و چرخ و هم اکنون به وسیله پمپ تخلیه می‌شود و مخزن آب انباردارای یک شیر تخلیه است این شیر حدود ۶۰ سانتی‌متر بالاتر از کف نصب شده اما در کف آن هم یک لوله سفالی به نام “تن بوشه ” (لوله سفالی برای انتقال فاضلاب) وجود دارد که برای تخلیه آب باقیمانده و گل و لای آن استفاده می‌شود.
مسئول حوزه پژوهش و مطالعات اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان جنوبی تصریح کرد: افرادی که برای تمیزکردن داخل مخزن انتخاب می‌شوند از طریق پنجره منتهی به مخزن به داخل آن می‌روند و ورود به این مخزن عمیق با طناب میسر است.
برآبادی یادآور شد: این رسم و آئین در تاریخ ششم دیماه امسال در فهرست آثار معنوی کشور(ناملموس) به ثبت رسید.
مسئول حوزه پژوهش و مطالعات اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان همچنین از  ثبت مهارت و ساخت کفش سنتی چَپَّت در فهرست میراث معنوی خبر داد.
برآبادی افزود: قدمت ساخت کفش‌های سنتی بیرجندی از قبیل چپت و همچنین کفش‌های زمستانی و تابستانی بیش از ۱۰۰ سال است.
وی افزود: سابق به آن “چپ پات” هم گفته می‌شده که احتمالاً به دلیل شباهت لنگ‌های چپ و راست آن بوده که جهت‌دار نبوده و موقع پوشیدن آن پای چپ و راست اشتباه می‌شده است.
مسئول حوزه پژوهش و مطالعات اداره کل میراث فرهنگی استان بیان کرد: چَپَّت (cappat) به نوعی چارق معمولی گفته می‌شد که بند بلند ندارد و آن را از چرم و لاستیک می‌سازند که این پای افزار بیشتر مورد استفاده چوپانان و کشاورزان بوده و هست.
برآبادی گفت: صادرات چپت از بیرجند به شهرهای اطراف و استان‌های دیگر و حتی خارج از مرزهای ایران، دلیلی بر متمرکز بودن کارگاه‌های تولید این پای‌پوش سنتی تا حدود ۲۰ سال پیش می‌باشد که ساخت این کفش سنتی به صورت موروثی در خانواده هنرمندان پیشکسوت تداوم داشته است.
وی افزود: مهارت و ساخت کفش چپت در تاریخ ششم دی ماه در فهرست آثار معنوی کشور(ناملموس) به ثبت رسید.